Botanicy inwentaryzowali w terenie bioindykatory roślinne równocześnie z wybranymi typami środowisk. Prace te prowadzone były od maja do września 1999 r. (CZ) i od maja do lipca 1999 r. (PL). Wielkość obszaru badań w Polsce i ograniczenia czasowe ograniczyły możliwość kompletnego skartowania biowskaźników. Jego wyniki zostały uzupełnione informacjami zawartymi w najnowszym piśmiennictwie z ostatnich 20 lat. Dane niemieckie oparto na analizie wyników kartowania środowiska przyrodniczego i obszarów chronionych zleconych przez Biuro do Spraw Środowiska Brandenburgii (LUA) w latach dziewięćdziesiątych oraz na informacjach literaturowych.
Występowanie ryb w czeskiej części oparto na odłowach przeprowadzonych w latach 1997-1999 agregatem elektrycznym między miastami Odry i Bohumin. Informacje z obszaru Polski zaczerpnięto z publikacji, uzyskano od wędkarzy i z Polskiego Związku Wędkarskiego. Zasadniczo jednak inwentaryzacja ichtiofauny polskiego odcinka Odry w odróżnieniu od jej dopływów jest bardzo niekompletna. Występowanie poszczególnych gatunków ryb, które stwierdzono w zbadanych dopływach, podawano również dla krótkiego odcinka Odry poniżej ujścia tych dopływów. Dane o występowaniu piskorza są na pewno zaniżone. Gatunek ten jest znany w większości starorzeczy, ale ponieważ nie ma on żadnego znaczenia dla wędkarzy, brak go w statystykach połowowych. Niemiecka część granicznego odcinka Odry nie została systematycznie zinwentaryzowana. Użyteczne informacje uzyskano z innych źródeł (NABU, rybacy zawodowi) i odłowów agregatem elektrycznym w Parku Narodowym Dolnej Odry w latach 1995/1996.
Wyjściowe informacje o ptakach lęgowych zebrano na podstawie danych i obserwacji ornitologów zawodowych i amatorów zawartych w publikacjach oraz danych z regionalnych kartotek awifaunistycznych. Zostały one uzupełnione bezpośrednią inwentaryzacją przeprowadzoną w Czechach i Polsce od kwietnia do sierpnia 1999 r. Dane niemieckie oparto na kartowaniu zleconym przez Biuro do Spraw Środowiska Brandenburgii (LUA) w latach dziewięćdziesiątych, a także na starszych danych zawartych w atlasie ptaków lęgowych Niemiec Wschodnich (Nicolai, 1993), wykorzystując jedynie prawdopodobne i pewne dane o występowaniu wskaźnikowych gatunków ptaków. Kryteria oceny danych lęgowych dostosowano do wymogów zunifikowanej metodyki europejskiej (Hagemeijer et Blair, 1997).
Rozmieszczenie bioindykatorów nanoszono podczas prac terenowych na robocze mapy w skali 1 : 25 000.
<< Poprzednia | Następna >>